Χώρος αναμονής
Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
Καλοκαίρι 2025

Ο “χώρος αναμονής” δεν είναι απλώς ένα σημείο στον χρόνο ή στον τόπο· είναι μια κατάσταση του νου, μια διαρκής εκκρεμότητα που κρατά την ύπαρξη σε τεντωμένο σχοινί. Εδώ, το παρόν μοιάζει να αναστέλλεται, αιωρούμενο ανάμεσα στο “πριν” και το “μετά”. Η αναμονή είναι ο χρόνος που διαστέλλεται, απλώνεται σαν σιωπή που καλεί τη σκέψη να βρει νόημα στο κενό.
Όπως το κλαδί που περιμένει την άνοιξη για να ανθίσει, έτσι κι εμείς αναμένουμε. Ίσως μια απάντηση, ίσως μια αλλαγή, ίσως το τέλος της προσδοκίας. Ο χώρος αναμονής είναι το σημείο όπου συναντώνται η ελπίδα και ο φόβος, η αδράνεια και η προσμονή.
Η Αυλίδα, μπορεί να θεωρηθεί ο κατεξοχήν “χώρος αναμονής” της ελληνικής μυθολογίας. Στο λιμάνι της ο στόλος των Αχαιών παρέμενε ακινητοποιημένος, καθηλωμένος από την άπνοια, περιμένοντας τον άνεμο που θα τους οδηγούσε στην Τροία. Όμως η αναμονή στην Αυλίδα δεν ήταν απλώς μια φυσική κατάσταση. Ήταν μια στιγμή κρίσης όπου η μοίρα, η ανθρώπινη βούληση και η θεϊκή παρέμβαση συμπλέκονταν σε έναν κόμπο που έπρεπε να λυθεί.
Στην Αυλίδα του μύθου οι ψυχές πάλευαν με το αβάσταχτο βάρος της επιλογής. Στα χώματά της η αναμονή δεν ήταν απλώς η παθητική αποδοχή του χρόνου που περνά, αλλά ένας δυναμικός χώρος αμφιβολίας, απόφασης και θυσίας. Η θυσία της Ιφιγένειας έγινε το σημείο καμπής που μεταμόρφωσε την αναμονή σε δράση. H Αυλίδα είναι το σύμβολο του ενδιάμεσου, του “μεταξύ” της αδράνειας και της κίνησης, είναι ο τόπος όπου η ανθρώπινη ύπαρξη αναμετριέται με την αβεβαιότητα και τη θνητότητα. Ο ποιητικός αυτός χώρος αναμονής είναι γεμάτος από τη σιωπή των ανέμων και τον θόρυβο των εσωτερικών συγκρούσεων.
Η Αυλίδα λοιπόν, είναι και καθρέφτης της δικής μας ζωής. Όλοι μας, σε στιγμές αναμονής, γινόμαστε κομμάτι αυτού του αρχέγονου δράματος. Περιμένουμε τους “ανέμους” που θα μας ωθήσουν μπροστά, αλλά συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι η ίδια η αναμονή μπορεί να είναι και ένας βαθύς χρόνος της ύπαρξης μέσα στην πορεία της ζωής.

Η Καλλιτεχνική Επιτροπή