Κείμενο Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
Φωτο Κωνσταντίνος Κουρμπέτης
Μια εναλλακτική προσέγγιση στην θεματολογία του 4ου bio – Mechanical festival που ολοκληρώθηκε πανηγυρικά χθες Κυριακή με την τρίτη και τελευταία παράσταση του Θεάτρου Χαλκίδας «Αναχώρηση από την Ωγυγία», πραγματοποίησε η Θεατρική ομάδα «Rektis» στον πολιτιστικό χώρο της Αυλιδείας Αρτέμιδας. Η σύλληψη της καλλιτεχνικής αυτής προσέγγισης ανήκει στην Γεωργία Καρλατήρα που έκανε και την σκηνοθεσία συμμετέχοντας και η ίδια μαζί με τους Ελένη Δημητριάδη και Κώστα Αυγερινόπουλο στο δρώμενο. Η δράση άρχισε το ξημέρωμα της Κυριακής με την συμμετοχή κοινού και εθελοντών που ακολούθησαν την πορεία και το τελετουργικό της ακούγοντας ποίηση Γιώργου Σεφέρη. Η διαδρομή είχε ως αφετηρία τον Αρχαιολογικό τόπο της Αρτέμιδας και προορισμό την σκηνή του Θεάτρου όπου πραγματοποιήθηκαν οι περισσότερες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για «μια προσωπική πορεία προς αναζήτηση της χαμένης ιερότητας της ανθρώπινης ύπαρξης» όπως δήλωσε η σκηνοθέτης.
Το Θέατρο Χαλκίδας «Αναχωρεί από την Ωγυγία» για ένα τριήμερο και συναντά τον μύθο ενδίδοντας στην γοητεία των Ομηρικών επών
Κείμενο – φωτο: Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
Το ταξίδι του Οδυσσέα εν μέσω θεϊκών και θνητών δυσκολιών, φιλοσοφικών διλημμάτων και νοσταλγίας για την πατρίδα του με ζωντανές αφηγήσεις και έντεχνα ευρήματα, παρουσιάστηκε, σε πείσμα ποικίλων ανασταλτικών παραγόντων(συμπεριλαμβανομένου και του κορονοϊού) την Πέμπτη το βράδυ στη σκηνή του Πολιτιστικού χώρου της Αυλιδείας Αρτέμιδας σε παραγωγή του Θεάτρου Χαλκίδας. Το «τρίτο κουδούνι» αντήχησε μέσα στην απλόχωρη αγκαλιά του παλιού νταμαριού και η πέμπτη ραψωδία της Ομηρικής Οδύσσειας σε σκηνοθεσία και δραματουργία της Μαρίας Βαρδάκα πήρε τη θέση της επάξια ενώπιον των θεατών που έσπευσαν να απολαύσουν την πρεμιέρα της παράστασης ενώ αναμένονται δύο ακόμη παραστάσεις απόψε Παρασκευή 31 Ιουλίου και την Κυριακή 2 Αυγούστου.
Η σκηνογραφική και η ενδυματολογική επιμέλεια ανήκουν στην Μαίρη Μουρσελλά και στην Βάσω Λευκούδη αντίστοιχα, η μουσική επένδυση στην Μαίρη Χουλιέρη, η χορογραφία στην Δήμητρα Αγραφιώτη και η μουσική διδασκαλία των τραγουδιών στον Νικηφόρο Κουρμπέτη. Την επιμέλεια του προγράμματος έχει η ΄Εστερ Σώτια Λουκά, την δημιουργία της αφίσας ο Πέτρος Χριστούλιας ενώ στον σκηνοθετικό βοηθητικό ρόλο είναι ο Θεόφιλος – Ιάσονας Τσουκαλάς. Τους ρόλους ερμήνευσαν μέλη της θεατρικής ομάδας Θεάτρου Χαλκίδας που κάτω από την έμπειρη «μπαγκέτα» της Μαρίας Βαρδάκα απέδωσαν βάσει του περιορισμένου χρόνου που διέθεταν, με καλλιτεχνική αξιοπιστία και αξιοσημείωτη ερμηνευτική συνέπεια. Στους ρόλους οι : Νίκος Αθανασιάδης, Λιζ Αθανασιάδη – Γκάρντερ, Ελένη Αλεξανδρή, Ματούλα Αναστασίου, Ευρώπη Ευαγγελοπούλου, Σουζάνα Αθανασιάδου, Μαρία Καράκωστα, Εύη Κονοβέση, Βασιλική Κοτσανταμάνη, Γιώργος Λεβάκης, Ζωή Λιβανίου, ΄Εστερ Σώτια Λουκά, Κώστας Ντεγιάννης,΄Αννα Οταπασίδου, Γιάννης Παρχαρίδης, Κωνσταντίνα Πολυδώρου, Βάσια Σκούρα, Παναγιώτης Τζαφέρης,΄Ελενα Φωτιά,΄Αννα και Εύα Χειμώνα.Διανθισμένη κατά διαστήματα με ζωντανή μουσική από τους Δημήτρη Κικίδη – Μιχαέλα Ρώτα και χορογραφία της Δήμητρας Αγραφιώτη που αποδόθηκε από τους Αναστασία – Βαρβάρα Μπαρότα και Χριστόφορο Παντούλα, η πέμπτη ραψωδία ταξίδεψε το κοινό κόντρα στι ς «θύελλες» της σύγχρονης πραγματικότητας δίνοντάς του την έντονη αίσθηση ότι ο μύθος αντιστέκεται στη φθορά των δυσκολιών και του χρόνου. Το κείμενο και οι μουσικές σύγχρονα, οι ποιητικές αναφορές εναλλάχτηκαν με διαδοχικές παύσεις, μελωδικές «αναπνοές» και ερωτικές επικλίσεις. Από τον Ελύτη και τον Καζαντζάκη μέχρι τον μεταπολεμικό Ασλάνογλου και την νεορομαντική Μαρία Πολυδούρη, την «Αθανασία» του Χατζηδάκη και τραγούδια των Δήμα, «Ρόδο του Ανέμου», Βασιλείου και Ζαχοπούλου, η Ωγυγία όπου η Καλυψώ γνώρισε και «αιχμαλώτισε» τον Οδυσσέα σύμφωνα με τον μύθο, πέρασε μέσω της μαγικής θεατρικής τέχνης στη σκηνή χωρίς..συνοπτικές διαδικασίες.΄Οπως εξηγεί στο σημείωμά της για το έργο η Μαρία Βαρδάκα που χαιρέτισε με όλους τους συντελεστές το ακροατήριο, «ενδώσαμε στην κρυφή σκηνική γοητεία των Ομηρικών επών». Τίποτε λιγότερο, αντίθετα πολύ περισσότερο για το Θέατρο Χαλκίδας.
Κείμενο – φωτο Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
΄Ηχοι πρωτόγονοι – ρυθμοί αναμεμειγμένοι με συγχρονισμένη κίνηση – εκφράσεις προσώπων και σώματος με τον χαρακτήρα της πρωτόγονης απόδοσης – ακούσματα Ελλάδας και Κάτω Ιταλίας, ένα είδος traditional Maori music ακούστηκαν την Τετάρτη το βράδυ στη σκηνή του Πολιτιστικού χώρου Αιλιδείας Αρτέμιδας κάνοντας το κοινό να συμμετέχει με ρυθμικά παλαμάκια και ενθουσιασμό.Oι “Bodyterranean”, ένα μουσικό show χωρίς όργανα, δοκιμασμένο στα κατάμεστα θέατρα και σκηνές, παρουσίασε δίωρο πρόγραμμα χωρίς ανάσα κερδίζοντας σε πολλά σημεία τις εντυπώσεις.
Η επταμελής ομάδα του Ιταλού καλλιτέχνη Simone Mongelli άφησε το καλλιτεχνικό στίγμα της με την μορφή του «γρίφου» της κίνησης του σώματος και των ήχων που μπορεί αυτό να παράγει. Εκτός από τον Simone Mongelli που είχε τη σύλληψη – σκηνοθεσία και τις ενορχηστρώσεις του παραδοσιακού υλικού, συμμετείχαν η Σίσσυ Πιντέλα, η Λήδα Δουμουλιάκα, η Μαρία Πλουμή, η Σελήνη Φιλιππιτζή, ο Μιχάλης Κωτσόγιαννης και ο Φώτης Φωτόπουλος. Εμφανώς συγκινημένος ο Simone Mongelli δήλωσε μαγεμένος από το τοπίο και την ενέργειά του ενώ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει τις δυσκολίες της προετοιμασίας της παράστασης κατά τις συζητήσεις με το Θέατρο Χαλκίδας από τον Ιανουάριο, λόγω του εγκλεισμού και των περιορισμών του.
Με τους χαρακτηριστικούς ήχους της μουσικής Κάτω Ιταλίας και Ελλάδας – κράμα ταραντέλας και Θρακιώτικου punk rock – και την κίνηση που ακολουθούσε βήμα βήμα τους ήχους, μετέδωσαν το πάθος της μουσικής τους μέθεξης χωρίς τεχνητά μέσα. Η παράσταση – show βασίστηκε πάνω στην μακρόχρονη έρευνά του της σύγχρονης γλώσσας της Body music και στη σύνδεσή της με την αρχέγονη γλώσσα των δύο χωρών της Μεσογείου αναπαράγοντας τελείως καινοτομικά την ικανότητα της ενθουσιώδους φύσης και των δύο. Μουσικοί «διάλογοι» με διασκεδαστική χροιά, τραγούδια, ένα είδος παραδοσιακής παντομίμας και flamenco χωρίς κλακέτες, μελωδία αλλά και λαρυγγισμοί ΄Ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας, υπέγραψαν με ακριβή «πένα» την μουσική παράσταση αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για ένα νέο «ραντεβού» το επόμενο καλοκαίρι.
Κείμενο – φωτογραφίες Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
Στο πλαίσιο των μουσικών εκδηλώσεων του 4ου bio – Mechanical festival ο μουσουργός και μαέστρος Γιώργος Αραβίδης με την «Sinfonietta Αθηνών» παρουσίασαν στο κοινό του πολιτιστικού χώρου της Αυλιδείας Αρτέμιδας το εμβληματικό 2ο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα «Ωδή στη χαρά» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, την Κυριακή το βράδυ και στο πλαίσιο των 250 χρόνων από την γέννησή του.
Η ζωή και το έργο του παγκοσμίου φήμης μουσικοσυνθέτη ξετυλίχτηκε από τον Γιώργο Αραβίδη με πολύ παραστατικό τρόπο που μαγνήτισε τους θεατές και λειτούργησε σαν συνδετικός κρίκος με το μουσικό θέμα της συναυλίας. Το οκταμελές σύνολο εγχόρδων της Sinfoniettas παρουσίασε την γνωστή «Ωδή στη χαρά» σε μεταγραφή του Α.W. Benoy και το «Θέμα και παραλλαγές στην 9η Συμφωνία» με σολίστ τον νεαρό, ταλαντούχο Δημήτρη Φαρμάκη στο πιάνο σε πρώτη Πανελλήνια μουσική εκτέλεση. Η εκτέλεση ήταν καταλυτική καθώς κράτησε «κομμένες» αναπνοές και επιταχυμένα συναισθήματα καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Στο τελευταίο μέρος της συναυλίας ο Γιώργος Αραβίδης δηύθυνε την ορχήστρα πάνω στις οκτώ παραλλαγές της «Ωδής της χαράς» που «παρήγγειλλε» όπως είπε χαρακτηριστικά προλογίζοντας, η Sinfonietta Αθηνών στον αναδυόμενο 15χρονο σολίστα Λευτέρη Τζωρτζάκη που εμφανίστηκε στη σκηνή ανάμεσα σε θερμά χειροκροτήματα των ακροατών. Το έργο έκανε την παγκόσμια «πρώτη» του ενώπιον του κοινού του 4ου bio – Mechanical festival τιμής ένεκεν.
Κείμενο Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
Είχαν το δικό τους μερίδιο χαράς και μιας μικρής γεύσης περιπέτειας οι αναβάτες του Μεγάλου Βουνού που ακολούθησαν το Σάββατο το απόγευμα μια συναρπαστική διαδρομή οργανωμένη από τον Ορειβατικό Σύλλογο Χαλκίδας και τον Anastasio Balta στο ευρύ πλαίσιο των εκδηλώσεων του 4ου bio – Mechanical festival.
Με φόντο την Χαλκίδα και τις γύρω περιοχές η ομάδα όσων συμμετείχαν γνώρισε, διασχίζοντας το διαμορφωμένο μονοπάτι από τον Ορειβατικό Σύλλογο, την τοποθεσία που υψώνεται δυτικά του ιερού της Αυλιδείας Αρτέμιδας και στεφανώνεται από περίβολο φρουρίου – δημιούργημα του Οίκου των Αντιγονιδών, επιγόνων του Μ.Αλεξάνδρου. Σαν επίγευση της διαδρομής αυτής θαύμασαν από την Ακρόπολη – διοικητήριο που χρησίμευε ως δυνατή βάση εγκατάστασης για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Κεντρικής Ελλάδας στους μετέπειτα χρόνους, το τοπίο, ενώ ο αρχαιολόγος Νικόλας Καρατζάς τους ξενάγησε στο Μακεδονικό Οχυρό και τους ανέπτυξε το ιστορικό του πλαίσιο.
«Παρά – μυθώ»: Μια καλλιτεχνική συμπόρευση με βασικό αποδέκτη την ανθρωπιά και φόντο το 4ο bio – Mechanical festival
Κείμενο – φωτογραφίες: Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
«Παρά – μυθώ». Πέντε καλλιτεχνικές δράσεις διαφορετικής προσέγγισης από την Ε.Π.Α.Ψ.Υ και τις Στεγαστικές Ομάδες Ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης Εύβοιας «κατασκηνώνουν» αυτές τις μέρες, από τις 4 έως τις 29 Ιουλίου, στο Κόκκινο Σπίτι. Μέσα από τις παράλληλες αυτές δράσεις των εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στον Πολιτιστικό Χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδας οι δύο φωτογράφοι Θοδωρής Νικολάου και Κατερίνα Στούπα, η εικαστική ψυχοθεραπεύτρια Κλεοπάτρα Κουβέλη, η ηθοποιός Ιωάννα Μερκουριάδου και η εικαστική θεραπεύτρια Εύα Ταυρή, ενώνουν δυνάμεις με κοινό στόχο το άνοιγμα της δραστηριότητας των ενοίκων που συμμετέχουν και την διεύρυνση διαλόγου τους με τους επισκέπτες.
Στις δύο φωτογραφικές εκθέσεις ο Θοδωρής Νικολάου και η Κατερίνα Στούπα απεινονίζουν την καθημερινή δραστηριότητα των ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν με όπλο την αγάπη τους για τη δημιουργία και όχημα την αίσθησή τους για τον τόπο που τους αγκαλιάζει και τους περιθάλπει. «Αυτός είναι ο τόπος τους, η οικογένειά τους. Οι άνθρωποι που τους φροντίζουν στην Ε.Π.Α.Ψ.Υ και οι ξενώνες που τους προσφέρουν αγάπη, ασφάλεια, στέγη και τροφή. Οι ένοικοι είναι σαν μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη από τους εμψυχωτές γιατί πολλοί απ’ αυτούς τους ενοίκους προέρχονται από δημόσια ψυχιατρεία. ‘ ‘ Οταν ήρθαν στους ξενώνες, κοινωνικοποιήθηκαν και ανέπτυξαν με το προσωπικό σχέσεις αμοιβαίων ειλικρινών συναισθημάτων» δήλωσε η Κατερίνα Στούπα στο Θέατρο Χαλκίδας.
Στις δράσεις μέσα στο χώρο λειτουργεί εικαστική εγκατάσταση που επιμελήθηκε η Κλεοπάτρα Κουβέλη, εικαστική ψυχοθεραπεύτρια ενώ οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μαγνητοσκοπημένο θεατρικό απόσπασμα βασισμένο στο story της γνωστής ελληνικής ταινίας «Η σωφερίνα» όπου συμμετέχουν ένοικοι του Ξενώνα Χαλκίδας με την καθοδήγηση της ηθοποιού Ιωάννας Μερκουριάδου.
Στο εργαστήρι εικαστικής θεραπείας που λειτουργεί για μία ολόκληρη ώρα με την καθοδήγηση της εικαστικής θεραπεύτριας Εύας Ταυρή οι ένοικοι του Ξενώνα δραστηριοποιούνται με θέμα «Ψυχής τόπος»μέσα από κεραμικά θραύσματα όπου σχηματίζουν λέξεις που τους εκφράζουν και τα τοποθετούν μέσα σε σάκους με χώμα ενώ στο εξωτερικό των σάκων αναγράφονται ονόματα ελληνικών πόλεων. Σύμφωνα με την Εύα Ταυρή το χώμα αντιπροσωπεύει τον τόπο όπου ο καθένας μεταναστεύει και αφήνει εκεί το αποτύπωμά του.
Κείμενο – φωτο Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας
Σε ένα ραντεβού στα ..φανερά συναντιούνται έξι φωτογράφοι της ομάδας «Είδωλα επί οκτώ» για έξι ολόκληρες μέρες (24 – 29 Iόυλίου) στο αίθουσα «Αριστοτέλης» του Δημαρχείου Χαλκίδας στο πλαίσιο του 4ου bio – Mechanical festival. Με την επιμέλεια και τον συντονισμό του Θοδωρή Νικολάου οι Χρήστος Λαζίδης, Γιάννης Μαλαντάρας, Μαίρη Μουρσελλά, Ζησούλα Ντάσιου, Ρούλα Παπαζήση και Βασιλική Τσάκου συμπράττουν για μία ακόμη φορά και με θέμα «Εικόνες παρά τόπον» ζουμάρουν με ακρίβεια πάνω στην σύγρονη πραγματικότητα αποκαλύπτοντας την ασχήμια της απόστασης σε ανθρώπινο επίπεδο.
‘ Ενας ένας χωριστά μέσα από τα αποκαλυπτικά κείμενα της Βίκης Μόσχου οδεύει προς τον δικό του τόπο, διαπερνώντας το «νάυλον» της επιφανειακής εικόνας του εγκλεισμού χωρίς να χρησιμοποιεί «τεχνητά» μέσα. Ασπρόμαυρο και έγχρωμο εναλάσσονται σε μια δύσκολη προσπάθεια να αποτυπωθούν πιστά και χωρίς στήσιμο τα γεγονότα της καθημερινότητας, οι εκφράσεις των προσώπων, οι τόποι αναφοράς τους και οι λέξεις που τους συνοδεύουν. Το «κορίτσι του δάσους που ξέρει ν’ ανοίγει ξέφωτα μέσα στη νύχτα των άλλων» της Ζησούλας Ντάσιου, ο «εύκολος και απλός κόσμος» της Βασιλικής Τσάκου, η «νόσος του φόβου που μεταδίδεται αστραπιαία» του Γιάννη Μαλαντάρα, ο «καινούργιος εαυτός» της Ρούλας Παπαζήση, η συντροφική αναζήτηση της Μαίρης Μουρσελλά χωρίς «GPS και οθόνες αφής» και η «φορεσιά της αλήθειας» του Χρήστου Λαζίδη, δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για να ερμηνευτούν. Οι φωτογραφίες τους «μιλούν», καταγγέλουν, κ’ αυτός ο καλλιτεχνικός διάλογος έχει τον δικό του ρόλο στην μετα -κορονοϊό εποχή .
Μια εξίσου με την περσινή, ενδιαφέρουσα επιστημονική διάλεξη πραγματοποίησε στις 11 Ιουλίου ο Κουμιώτης Δρ. Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνης Αντωνίου στον Πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδας με θέμα «Χρόνος: Eνας γνώριμος ξένος». Ο ομιλητής, ακολουθώντας την διαλεκτική μέθοδο, δέχτηκε ερωτήσεις από το κοινό πάνω στο θέμα, απαντώντας με την άνεση που τον διακρίνει.
«Το γήινο εργαστήριο αποδεικνύεται πολλές φορές πολύ μικρό για να αποδώσει την ευρύτητα των φυσικών ή γενικότερα των συμπαντικών νόμων. Αυτό σημαίνει ότι εδώ στη Γη μπορούμε να αντιληφθούμε και να βιώσουμε μόνο ελαχιστότατες εκδηλώσεις αυτών των νόμων.
Κάπου εκεί ψηλά όμως, στον κόσμο των αστέρων, των αστρικών σμηνών, των γαλαξιών και των γαλαξιακών ομάδων, υπάρχει ένα άλλο εργαστήριο. Το εργαστήριο του Σύμπαντος.
«Αφουγκραζόμενοι» την ακτινοβολία των μακρινών αυτών αντικειμένων, της μεσοαστρικής και της μεσογαλαξιακής ύλης ανακαλύπτουμε και αντιλαμβανόμαστε ένα ευρύτερο σύνολο συμπαντικών νόμων και καταστάσεων που αδυνατούμε πλήρως να δημιουργήσουμε εδώ στη Γη. Εξαιρετικά ακραίες μορφές της ύλης, υπέρπυκνες καταστάσεις, απίστευτες θερμοκρασίες, μαθηματικές και χωροχρονικές ιδιομορφίες συνιστούν ένα άκρως ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτο συμπαντικό σκηνικό. Και μέσα σ’ αυτό το συμπαντικό σκηνικό ο χρόνος, ένας «γνώριμος» συνοδός μας. «Γνώριμος», αλλά ταυτόχρονα ένας «ξένος», ένας πολύ ιδιαίτερος συνοδός μας. Εφοδιασμένος με ένα «βέλος» που να σημαδεύει την καρδιά του Σύμπαντος και να το οδηγεί στο θάνατο. Εντούτοις όμως αυτό το καταδικασμένο σε θάνατο Σύμπαν, αντί να ακολουθήσει την υποχρεωτική κατεύθυνση του χρονικού αυτού «βέλους» που το οδηγεί στην ακαρπία και στην απελπισία, «μπόρεσε», σε πολλές περιπτώσεις, να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, μια άλλη πορεία. Μια πορεία που οδηγεί στη δημιουργία και στην ελπίδα. Στο «βέλος» της απελπισίας, μπόρεσε να αντιτάξει ένα «βέλος» ελπίδας. Έτσι, το κενό και την ακαρπία τα αντικατέστησε με την υπέροχη κοσμική αρχιτεκτονική του. Και σε αυτό το εξαίσιο οικοδόμημα βρήκε έδαφος η ανθρώπινη ύπαρξη, βρήκε έδαφος η ζωή» τόνισε μεταξύ των άλλων στην ομιλία του κερδίζοντας για άλλη μια φορά τους ακροατές του Bio mechanical Festival.
O Αντώνης Αντωνίου σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στα Μαθηματικά και στην Αστροφυσική στη Γερμανία και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι Διδάκτωρ Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανήκει στο ερευνητικό τμήμα Αστρικής Φασματοσκοπίας του Τομέα Αστροφυσικής – Αστρονομίας- Μηχανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με εντεταλμένο ερευνητικό αντικείμενο τους θερμούς αστέρες εκπομπής. Παράλληλα είναι επιστημονικός υπεύθυνος της Εστίας Γνώσης Χαλκίδας. Έχει διδάξει, επίσης, ως επισκέπτης διδάσκων, Εφαρμοσμένα Μαθηματικά στο Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Περισσότερες από 80 επιστημονικές εργασίες (Δεκέμβριος 2018) του έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και σε πρακτικά διεθνών συνεδρίων με κριτές. Έχει δώσει πλήθος διαλέξεων ως προσκεκλημένος ομιλητής σε ημερίδες επιστημονικού και ευρύτερου πολιτιστικού περιεχομένου καθώς και σειρά εκπομπών-συνεντεύξεων σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς Είναι μέλος πολλών επιστημονικών ενώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Κατερίνα Γιαμά
Ο αριθμός «τρία» αποδείχτηκε τυχερός για τους Χρήστο Ανυφαντή – Βαγγέλη Ζαφειρίου και Κώστα Φωτόπουλο. Η χθεσινή βραδιά τους καθιέρωσε για ακόμη μια φορά στο κοινό του 4ου bio – Mechanical festival που για δύο ολόκληρες ώρες συμμετείχε με τον παλμό των χειροκροτημάτων του στη μουσική διαδρομή της μπάντας τους «Καιρός για δύο». Μουσικός συνοδοιπόρος στα περισσότερα τραγούδια τους ο Γιάννης Παπαδήμος με το βιολί του.
Οι τρεις μουσικοί καλλιτέχνες πιστοί στη φιλοσοφία τους να «παντρέψουν» το παλιό με το νέο τραγούδι, το ελληνικό με το ξένο, την μπαλάντα με τους..πειραγμένους στίχους, τον ρυθμό με τη μελωδία, τη μνήμη με το παρόν, κράτησαν αμείωτο τον ενθουσιασμό όσων είχαν τη χαρά να τους ακούσουν και να τους γνωρίσουν. Από τους Beatles μέχρι τον David Bowie, από την ξένη στην ελληνική μπαλάντα και από το ελληνικό ροκ στο ψαγμένο μπλουζ, συστήθηκαν σαν ένα ενήλικο μουσικό σχήμα που αψηφά ηλικιακές γέφυρες και βαδίζει βάσει της αγάπης του για τη μουσική δημιουργία και του άψογου συντονισμού. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσαν τα τραγούδια που γράφτηκαν και ενορχηστρώθηκαν από τους ίδιους με διάθεση αισιοδοξίας, πηγαίου χιούμορ και κοινωνικού προβληματισμού.
Της Κατερίνας Γιαμά
Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους εμπλουτισμένη από μουσική, αφήγηση και θέατρο σκιών είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν οι θεατές στο Κόκκινο Σπίτι Χαλκίδας την Δευτέρα το βράδυ και στο πλαίσο των παράλληλων εκδηλώσεων του 4ου bio – Mechanical festival. «Το Γαλάζιο όνειρο» της Χαλκιδέας ΄Ελενας Γλωσσιώτη ενσωματώθηκε με μαεστρία και απόλυτη φυσικότητα στο κοινό που το παρακολούθησε, μέσα από την ομάδα παραμυθάδων «Γλάροι», με την απολαυστική αφήγηση της Μαριλούς Κατσαρή και την μουσική του Γιάννη Σοφικίτη.
Οι θεατές αφέθηκαν στη μαγεία του παραμυθιού ακολουθώντας το «νήμα» της αγάπης και του θαύματος που μπορεί αυτή να επιτελέσει. Η δύναμη της αφήγησης , έτσι όπως ακούστηκε, λειτούργησε σαν μελωδικό νανούρισμα που απευθύνεται από τη μητέρα στο παιδί επιστρατεύοντας το συναίσθημα και την ευαισθησία τους.
